برغم برخی از دستاوردهایی که از لحاظ سیاست خارجی دولت ارمنستان در سال ۲۰۰۶ داشت , دولت ایروان با برخی ناکامی در این خصوص نیز مواجه شد . در حالیکه گروه مینسک و برخی از مقاما ت دوطرف سال ۲۰۰۶ را سال حل مناقشه قره باغ عنوان کرده بودند , اما چنین موضوعی تحقق پیدا نکرد . در این میان موفقیت جمهوری آذربایجان در طرح مساله اسکان ارامنه در اراضی اشغالی خارج از قره باغ و نیز مساله آتش سوزیها در این اراضی در سازمان ملل و سازمان امنیت و همکاری اروپا تا حدودی ناکامی برای دولت ایروان محسوب می شود . اوج این ناکامی ها را باید موضع گیری پیمان گوام در مورد مناقشات منطقه ای از جمله قره باغ و درخواست این پیمان برای طرح مناقشات قفقاز در سازمان ملل خواند که واکنش منفی ایروان را بدنبال داشت. این موضوع نشان داد که تلاش ایروان برای خنثی کردن تحرکات باکو برای جلوگیری از تبدیل شدن گوام به پیمانی علیه منافع ارمنستان موفق نبوده است. در عین حال از دیگر ناکامی های دولت ارمنستان در بعد سیاست خارجی در سال ۲۰۰۶ می توان به ناکامی ایروان در دریافت کمک مالی از امریکا در چارچوب طرح هزاره سوم برغم انجام اقداماتی نظیر تمدید حضور نیروهای ارمنی در عراق اشاره کرد .
از بعد داخلی نیز دولت ارمنستان در سال ۲۰۰۶ شاهد موفقیت ها و ناکامی هایی بود . حفظ ثبات داخلی در ارمنستان به رغم تحرکات بیگانگان , مبارزه با فساد مالی که موجب بهبود جایگاه ارمنستان در گزارش سالانه موسسه بین المللی شفاف سازی شد , از جمله موفقیت های ارمنستان در سال ۲۰۰۶ بود . اما اختلاف در ائتلاف دولتی از جمله خارج شدن کشور قانونمند از ائتلاف و تبدیل شدن آن به اپوزیسیون و افزایش نفوذ روسیه بر مراکز استراتژیک ارمنستان در سال ۲۰۰۶از جمله ناکامی های داخلی ارمنستان در این سال بود . اکنون این سوال مطرح است که ارمنستان در سال ۲۰۰۷ با چه چالش هایی مواجه است؟ بنظر می رسد مهمترین چالش دولت ارمنستان در سال ۲۰۰۷ مساله برگزاری انتخابات پارلمانی خواهد بود . آنچه که این موضوع را چالش برانگیز کرده است, مساله دخالت قدرتهای بیگانه در موضوع و تمایل برخی از گروههای ارمنی برای کمک گرفتن ار قدرتهای بیگانه در روند انتخابات پارلمانی است . انتخابات پارلمانی سال ۲۰۰۷ ارمنستان از اهمیت مضاعفی برخوردار است. چرا که نیروهایی که در این انتخابات پیروز شوند شانس بیشتری برای به پیروزی رساندن نامزد مورد نظر خود در انتخابات ریاست جمهوری آتی را پیدا می کنند . در این میان امریکا با کمک نهادهای غیر دولتی نظیر سوروس و در چارچوب اهداف توسعه طلبانه خود هدف ایجاد انقلاب رنگین در ارمنستان را دنبال می کنند. تغییرات سیاسی که در سال ۲۰۰۶ در سطح احزاب ارمنستان انجام شد و افزایش ارتباط اپوزیسیون غربگرا با امریکا در این سال نشان داد که غرب سناریو جدی برای انتخابات پارلمانی ارمنستان برنامه ریزی کرده و این موضوع چالش جدی برای دولت ارمنستان است . غرب تلاش دارد اگر نتوانست همه اهداف خود را در انتخابات پارلمانی سال ۲۰۰۷ به انجام برساند حداقل این انتخابات را مبنایی برای فراهم ساختن زمینه تغییرات مورد نظر در سال ۲۰۰۸ قرار دهد. بنظر می رسد چالش دیگر نیز مساله قره باغ و افزایش بودجه نظامی جمهوری آذربایجان است. رئیس جمهوری ارمنستان برای جلوگیری از سوء استفاده های سیاسی و انتخاباتی اپوزیسیون از مساله قره باغ , هرگونه پیشرفت در مذاکرات را به بعد از انتخابات پارلمانی موکول کرده است که این موضوع موجب ناخرسندی باکو و گروه مینسک شده است