الهام علی اف و سرژسرکیسیان رئیسان جمهوری آذربایجان و ارمنستان اخیرادر مسکو دیدار کردند .علی اف و سرکیسیان پس از این دیدار نشست سه جانبه ای نیز با دییمتری مدودیف رئیس جمهوری روسیه و بیانیه پنج ماده ای را امضاء کردند . تاکید با حل مسالمتآمیز مناقشه قره باغ ، تاکید بر مذاکرات سه جانبه وزیران خارجه سه کشور ، تاکید بر ادامه فعالیت گروه مینسک از جمله مفاد این سند می باشد. یک مقام کاخ کرملین نیز که خواست نامش فاش نشود، به خبرگزاری ریانوستی گفت : درصورت توافق میان ارمنستان و ج.آذربایجان، روسیه اجرای توافقنامه را تضمین خواهد کرد. دیدار مسکو اولین دیدار علی اف و سرژسرکیسیان درباره مناقشه قره باغ پس از برگزاری انتخابات ریاست جمهوری ۱۵ اکتبردرجمهوری آذربایجان است. روسیه بعنوان مبتکر و میزبان این نشست مهم،از روسای گروه مینسک است. تاکنون تلاشهای امریکا ، فرانسه و روسیه بعنوان روسای گروه مینسک برای حل مناقشه قره باغ بعلت تضاد و تفاوت منافع آنها در قفقاز بی نتیجه بوده است. طی یک دهه گذشته گهگاه یکی ازروسای گروه مینسک کوشیده است ابتکار مذاکرات صلح را در دست بگیرد که با کارشکنی سایر روسا نتوانسته به اهداف خود برسد. در این خصوص می توان به ناکامی مذاکرات کی وست به میزبانی امریکا در آوریل سال ۲۰۰۱ و دو دور مذاکرات پاریس در ژانویه و مارس سال ۲۰۰۱ به میزبانی فرانسه اشاره کرد. مسکو نیز تاکنون چندین بار میزبان مذاکرات روسای جمهوری آذربایجان و ارمنستان بوده است. چنانچه رئیسان جمهور دو کشور ۶ ژوئن گذشته درحاشیه اجلاس غیر رسمی سران همسود در سنت پترزبورگ دیدار کردند. تحرکات گسترده اخیر مسکو برای برگزاری نشست سه جانبه از جمله سفر سه هفته پیش مدودیف به ارمنستان و گفتوی تلفنی وی با همتای آذری اش ، نشاندهنده اهمیت برگزاری چنین نشستی در این مقطع برای روسیه است. با توجه به متمرکز شدن دیپلماسی قفقازی فرانسه به مساله گرجستان و نیز مشغول بودن امریکا به انتخابات ریاست جمهوری ، روسیه کوشید از فرصت موجود حداقل برای پیشبرد بخشی از اهداف خود در مناقشه قره باغ استفاده کند . برگزاری مذاکرات صلح قره باغ در مسکو در شرایطی که بعد از جنگ اوستیای جنوبی ، رسانه های غربی روسیه را به جنگ افروزی در قفقاز متهم می کنند، می تواند از تاثیر این تبلیغات منفی بکاهد. ضمن اینکه این نشست پیامی به غرب است که روسیه همچنان نقشی برتر برای خود در معادلات قفقاز قائل است. سند امضاء شده توسط روسای جمهوری آذربایجان و ارمنستان در مسکو، اولین سند علنی امضاء شده بعد از قرارداد آتش بس ۱۲می ۱۹۹۴ و نیز بیانیه تهران در سال ۱۹۹۲ است و این موضوع برای مسکو اهمیت فراوانی دارد.مسکو تلاش دارد در قبال کمک به آزادی پنج شهرستان از هفت شهرستان اشغالی جمهوری آذربایجان در خارج از قره باغ، نظر مساعد باکو و ایروان را برای استقرار نیروهای حافظ صلح روسی در منطقه حایل قره باغ بمنظور زمینه سازی جهت برگزاری همه پرسی در مورد سرنوشت حقوقی این منطقه بدست آورد. حضور نظامی روسیه در این منطقه با توجه به مجبورشدن نیروهای حافظ صلح روسی به خروج از گرجستان برای مسکو اهمیت فراوانی دارد. با وجود این شکی نیست که امریکا و فرانسه بویژه بعد از حوادث گرجستان، تمایلی به ابتکار عمل مسکو در حل مناقشه قره باغ ندارند. ضمن اینکه با توجه به مناسبات نظامی گسترده روسیه با ارمنستان ، مطرح بودن تاسیس پایگاه جدید روسیه در ارمنستان ، محافل آذری چندان به بیطرفی مسکو اعتماد ندارند. بیانیه تند سازمان آزادیبخش قره باغ جمهوری آذربایجان در خصوص مذاکرات مسکو نشاندهنده این موضوع است . در این میان اظهارات علی اف در مراسم تحلیف خودمبنی بر عدم چشم پوشی ازاستقلال قره باغ ، رزمایش ارمنستان در قره باغ و تاکید بر استقلال قره باغ نیز نشان می دهند که تغییر محسوسی در مواضع طرفین صورت نگرفته است . در هر حال مهمترین دستاور باکو از از مذاکرات مسکو ، بنوعی گرفتن این تضمین از ارمنستان و روسیه بود که با توجه به تحولات کوزوو و گرجستان ،اعلام استقلال قره باغ را برسمیت نخواهند شناخت. در مقابل تاکید بر راهکار سیاسی جهت حل مناقشه و تاکید بر ادامه فعالیت گروه مینسک که عمدتا هوادار ارمنستان است ، تا حدودی خیال ارمنستان را از جدی نبودن مباحث مربوط به افزایش بودجه نظامی جمهوری آذربایجان و احتمال از سرگیری جنگ را آسوده ساخت .