بموازات تلاش محافل ارمنی برای کمک گرفتن از اتحادیه اروپا جهت بازگشایی مرز ترکیه و ارمنستان و فشار به آنکارا, مساله درخواست کمک مشابه از ناتو در این خصوص نیز توسط برخی از محافل ارمنی مطرح شده است . چرا که ترکیه از سال ۱۹۵۲ عضو ناتو است و با بسته بودن مرز ترکیه با ارمنستان عملا مرز ناتو با ارمنستان بسته است . با وجود این تمایل ارمنستان , ناتو تمایلی به فشار به ترکیه برای بازگشایی مرز با ارمنستان ندارد . در این راستا جیمز آپاتورای سخنگوی مطبوعاتی ناتو اخیراَ اعلام کرده است «این پیمان در اختلافات مربوط به روابط ارمنی – ترکی شرکت نخواهد کرد.» سخنگوی مطبوعاتی ناتو در این خصوص که مرز ارمنستان با ناتو بسته مانده و این امر مانع همگرایی ارمنستان با ناتو می گردد, گفت : همکاری ناتو با ارمنستان در چارچوب برنامه مشارکت انفرادی عالی است و کشورها باید آنچه را که به مسائل دوجانبه و مسائل مرزی مربوط می گردد, خود بصورت مستقل حل نمایند و ناتو در این مسایل شرکت نخواهد کرد. مقامات ناتو نه تنها دخالت در مساله اختلافات ترکیه و ارمنستان را رد کردند بلکه در خصوص مناقشات قفقاز از جمله قره باغ نیز اعلام کردند که قصد مداخله ندارند و از فعالیت های گروه مینسک حمایت می کنند . در این راستا در نشست اخیر سران ناتو در ریگا , سران ناتو تنها از وجود درگیریها در قفقاز جنوبی و مولداوی ابراز تأسف کردند. برخی از ناظران معتقدند که ناتو حتی در صورت تمایل نیز نمی تواند نقش مثبتی در مناقشات قفقاز و یا بازگشایی مرز ترکیه و ارمنستان ایفاء کند . چه اینکه اولا ناتو در حل مشکلات امنیتی و سیاسی اعضاء خود نیز ناتوان است. چنانچه ناتو در پنج دهه گذشته نتوانسته گامی برای حل اختلافات ترکیه و یونان در مورد قبرس و مالکیت برخی از جزایر دریای اژه بردارد . دوم اینکه تجربه نشان داده است که ناتو در اغلب نقاط جهان دارای کارکرد تنش زایانه ای است و حضور ناتو در مناطق مختلف, اغلب بجای حل مشکلات , به پچیده تر شدن مشکلات انجامیده است . بر این اساس نیز افکار عمومی در ارمنستان عمدتا مخالف گسترش همکاری کشورشان با ناتو هستند . چندماه پیش نتایج یک نظرسنجی نشان داد که ۵۳ درصد مردم ارمنستان مخالف عضویت در “ناتو” هستند و به نظر آنها، ایروان باید از عضویت در قرارداد امنیت دستجمعی منصرف نشود. این در شرایطی است که از سال ۲۰۰۴ تاکنون ,ارمنستان بیشترین مشارکت را در برنامه های مختلف ناتو در مقایسه با سالهای قبل داشته و ایروان فعالانه برنامه همکاریهای انفرادی با ناتو را پیگیری می کند . با وجود این ارمنستان به هیچ کدام از اهداف خود در روند همگرایی با ناتو دست پیدا نکرده است و اظهارات اخیر سخنگوی مطبوعاتی ناتو مبنی بر عدم تمایل این سازمان برای دخالت در مساله بسته بودن مرز ترکیه و ارمنستان بخوبی این نظر را ثابت می کند. این موضوع مشروعیت تلاشهای دولت ارمنستان برای گسترش مناسبات با ناتو را زیر سوال می برد, البته ناتو نیز بخوبی از نظر منفی افکار عمومی ارمنستان به این نهاد آگاه است و براین اساس ناتو کوشیده است در سالهای اخیر با گسترش فعالیتهای عوامفریبانه ازجمله مشارکت در مسایل زیست محیطی منطقه کوشیده است اهداف واقعی حضور خود در منطقه را پنهان کند. در واقع پس از فروپاشی شوروی ناتو کوشیده است پایگاههای مختلفی در قفقاز بدست آورد و حتی در این روند کوشیده است بجای کمک به حل بحرانهای منطقه, آنها را ابزاری مورد بهر برداری قرار دهد . در این راستا نیز اخیراَ مساله استقرار صلح بانان ناتو در خطوط تماس آذربایجان و ارمنستان مطرح شده است و این نشان می دهد که ناتو نه تنها تمایل به حل مناقشه قره باغ ندارد, بلکه تلاش دارد با تشدید روند نه صلح و نه چنگ در منطقه , حضور نظامی خود در منطقه را پررنگ تر سازد .
ناتو و انتظار ایروان
نویسنده سایت۱۴۰۲/۶/۲۹ ۱۹:۰۷:۲۶۱۳۸۵/۰۹/۱۹|1385, آرشیو تحلیلها, دریچه ای به قفقاز و اورآسیا|بدون دیدگاه
دیدگاه خود را بنویسید